آنکس که در آرزوی بهترین چیز است سرخورده از زندگی پیر می شود،
آنکس که همیشه مهیای بدترین چیز است زودهنگام پیر می شود،
اما آنکس که ایمان دارد ،جاودانه جوان می ماند...
ابراهیم ایمان داشت وبرای همین زندگی ایمان داشت،
اگر ایمان او تنها برای زندگی اخروی بود بی گمان همه چیز را به دور می افکند ،
تا از این جهان که به آن تعلق نداشت بیرون بشتابد...
... ایمان دقیقا از همان جایی آغاز می شود که عقل پایان می یابد...
«در زمانه ی ما هیچ کس در ایمان توقف نمی کند، بلکه همه از آن فراتر می روند ... در زمان گذشته چنین نبود؛ ایمان وظیفه ی مادام العمر بود، زیرا می اندیشیدند که قابلیت ایمان در چند روز یا چند هفته اکتساب نمی شود.»
