ره یافت های هنر در غرب فراگرد های متعارضی را به خود دیده است.
این فراگرد ها و روند های مختلف که گاه همزمان هستند ملهم از
سه جریان عمده و اساسی است:
هنر مدرن و مدرنیسم که از دهه های نخست قرن بیستم آغاز می شود و عکاسی به طور کلی با
این جریان ها مرتبط بوده است:
فروید در صدر قرن بیستم در مقاله کوتاهی اشاره می کند که که سه ضربه کاری بر پیکر جامعه و سنت کهن
وارد شد:
ضربه اول :ضربه کیهانی از طرف گالیله و کپرنیک
ضربه دوم: با ماهیت زیست شناسی از طرف لامارک و داروین
ضربه سوم : با ماهیت روانشناسی
سه جریان عمده و اساسی است:
هنر مدرن و مدرنیسم که از دهه های نخست قرن بیستم آغاز می شود و عکاسی به طور کلی با
این جریان ها مرتبط بوده است:
فروید در صدر قرن بیستم در مقاله کوتاهی اشاره می کند که که سه ضربه کاری بر پیکر جامعه و سنت کهن
وارد شد:
ضربه اول :ضربه کیهانی از طرف گالیله و کپرنیک
ضربه دوم: با ماهیت زیست شناسی از طرف لامارک و داروین
ضربه سوم : با ماهیت روانشناسی
گالیله و کوپرنیک نشان دادند که زمین مرکز عالم نیست ،قبل از آن نظریه بطلمیوس دایر بر این نظریه بود که
زمین مرکز و مدار کل هستی است و همه اجرام سماوی در اطراف آن در حال حرکت هستند.
اما گالیله و کوپرنیک با طرح مرکزیت خورشید ثابت کردند زمین سیاره بسیار ناچیز
و با عمری بسیار کوتاه است و سرانجام متلاشی خواهد شد. این اولین ضربه بود که بر بینش انسان سنت مدار وارد آمد.
زمانی که لامارک و داروین ثابت کردند انسان از نسل مشترک حیوانات خاصی است که تکامل
یافته است با نظریه محوریت متافیزیکی که برای انسان از دوره های بعد از افلاطون فرض شده بود در هم ریخت.
ضربه سوم که از جانب روانشناسی است اتکای بشر را از وی سلب کرد . انسان دیگر آن انسان قبلی نبود . بلکه
آن یقین دکارتی ، هستی را بر پایه اندیشه خودش بنا کردو از راه شک ذهنی به هستی امور ،حکم کرد.
این سه ضربه اساسی در تغییر مناسبت انسان با هستی،نقشی انکار ناپذیر ایفا کرده اند ولی در قرن نوزدهم
ضربه دیگری نیز بر پیکر رویکرد هنری در غرب از جانب هنر عکاسی وارد گردید.
در واقع با ظهور دوربین عکاسی دوران جدیدی بشارت داده شد و این هنر با اختراع سینما به اوج خودش رسید.
عکاسی برای نخستین بار امکان تکثیر مکانیکی و انبوه آثار هنری را فراهم کرد.
همانطور که صنعت چاپ متن نوشتاری را تکثیر نمود
و تحولی بی سابقه در اندیشه بشر ایجاد کرد. عکاسی طلیعه دوران تازه ای را به بشر نوید داد.
در واقع ظهور و به طور کلی گسترش تکثیر مکانیکی اثر هنری ،آن قداست یا تجلی متافیزیکی خودش را که در زبان های اروپایی به آرا معروف شده است از دست داد.
چرا که وحدت اثر هنری به کثرت بدل گشت و کپی جانشینی برای اصل گردید.و مفاهیم اصالت ،هویت و قداست وتجلی متافیزیکی به افول رفت.
با تکنولوژی تکثیر انبوه در واقع اثر هنری ،حوزه وجودی خود را ترک کرد و بر روی دیوار آتلیه یا گالری باقی نماند
تا یک گروهی ستایشگر بتوانند آنرا در معرض داوری قرار دهند . بلکه به قول والتر بنیامین آنرا در گستره همزبانی و همگانی
قابل طرح و عرضه ساخت.
بدین سان با از دست رفتن اصالت و نمونه اریژینال وحدت اثر به کثرت و تعدد و چندگانگی تبدیل گشته
و تداوم و جاودانگی که در اصل و شهادت تاریخ در آن سراغ بود خاموش گشت.
و هاله قداست در اثر جداشدن از نقش آیینی خود به تدریج رخت بر بست.. عکاسی در واقع ارزش نمایش را جانشین ارزش آیین و مناسک ساخت.
زمین مرکز و مدار کل هستی است و همه اجرام سماوی در اطراف آن در حال حرکت هستند.
اما گالیله و کوپرنیک با طرح مرکزیت خورشید ثابت کردند زمین سیاره بسیار ناچیز
و با عمری بسیار کوتاه است و سرانجام متلاشی خواهد شد. این اولین ضربه بود که بر بینش انسان سنت مدار وارد آمد.
زمانی که لامارک و داروین ثابت کردند انسان از نسل مشترک حیوانات خاصی است که تکامل
یافته است با نظریه محوریت متافیزیکی که برای انسان از دوره های بعد از افلاطون فرض شده بود در هم ریخت.
ضربه سوم که از جانب روانشناسی است اتکای بشر را از وی سلب کرد . انسان دیگر آن انسان قبلی نبود . بلکه
آن یقین دکارتی ، هستی را بر پایه اندیشه خودش بنا کردو از راه شک ذهنی به هستی امور ،حکم کرد.
این سه ضربه اساسی در تغییر مناسبت انسان با هستی،نقشی انکار ناپذیر ایفا کرده اند ولی در قرن نوزدهم
ضربه دیگری نیز بر پیکر رویکرد هنری در غرب از جانب هنر عکاسی وارد گردید.
در واقع با ظهور دوربین عکاسی دوران جدیدی بشارت داده شد و این هنر با اختراع سینما به اوج خودش رسید.
عکاسی برای نخستین بار امکان تکثیر مکانیکی و انبوه آثار هنری را فراهم کرد.
همانطور که صنعت چاپ متن نوشتاری را تکثیر نمود
و تحولی بی سابقه در اندیشه بشر ایجاد کرد. عکاسی طلیعه دوران تازه ای را به بشر نوید داد.
در واقع ظهور و به طور کلی گسترش تکثیر مکانیکی اثر هنری ،آن قداست یا تجلی متافیزیکی خودش را که در زبان های اروپایی به آرا معروف شده است از دست داد.
چرا که وحدت اثر هنری به کثرت بدل گشت و کپی جانشینی برای اصل گردید.و مفاهیم اصالت ،هویت و قداست وتجلی متافیزیکی به افول رفت.
با تکنولوژی تکثیر انبوه در واقع اثر هنری ،حوزه وجودی خود را ترک کرد و بر روی دیوار آتلیه یا گالری باقی نماند
تا یک گروهی ستایشگر بتوانند آنرا در معرض داوری قرار دهند . بلکه به قول والتر بنیامین آنرا در گستره همزبانی و همگانی
قابل طرح و عرضه ساخت.
بدین سان با از دست رفتن اصالت و نمونه اریژینال وحدت اثر به کثرت و تعدد و چندگانگی تبدیل گشته
و تداوم و جاودانگی که در اصل و شهادت تاریخ در آن سراغ بود خاموش گشت.
و هاله قداست در اثر جداشدن از نقش آیینی خود به تدریج رخت بر بست.. عکاسی در واقع ارزش نمایش را جانشین ارزش آیین و مناسک ساخت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر