برج میلاد

این اندیشه که هر چه دیگران دارند ما هم می توانیم داشته باشیم مدت هاست که در وطن ما باب گشته ،من باب جنس جوری
وبه هر قیمتی  ،کادویی دست نزن می سازیم شبیه فرنگی ها  با این تفاوت که غیر کاربردی و غیر اصولی و غیر انسانی
...
چندی پیش   باتفاق گروهی از دوستان از بنای برج میلاد بازدید کردیم. حس و حالی که قبل از وارد شدن
به سایت آنجا داشتم بهتر از زمانی بود که داشتم خارج می شدم. فضایی که به لحاظ طراحی محیطی واقعا بی بضاعت بود.
و فقط بزرگ نمایی از  تنها چیز با ارزش آن که سازه و آسانسور هایش است .این برج که مدل بتنی اش
وامدار طرح و نقش های گذشته است، کوشیده با حداقل مشارکت طراحان و مشاوران
 کاربری های متنوعی از جمله چند گالری هنری را هم به خود اختصاص دهد .
 امری که به نظر من  موفق نبوده است .یعنی مدل طراحی وگرافیک فضا ها ی معطوف به برج و طبقاتش
از یک آشفتگی و بد سلیقگی و بهتر بگویم فقر تصویری رنج می برد، که اساسا هویت یگانه ای برای برج فراهم
نمی آورد و همه عوامل ،عناصر و موتیف ها وتنوع تکنیکی یارای رقابت با سازه اصلی ترکیب یافته از فلز و بتن را ندارند.
و اغتشاشی را به ذهن متبادر می سازند .
 ابهام در هدف گذاری برای کاربری برج که  نمی تواندکاملا مورد مصرف بخش خصوصی باشد
و تصرف بخش های زیادی ازفضای طبقات توسط دولت  و یا هر جای دیگر شایدیکی از علت ها باشد.
 دلیل دیگر عدم وحدت گرایی در طراحی بخش ها و فضا هاست که می بایست از احجام و نمادهای
فضایی متناسب و خلاقانه به موازات حوزه معماری استفاده شود.
ارتفاع برج هم آنچنان تعریفی نیست (در مقایسه با برج های کشورهای عربی همسایه )
و جالب اینکه رستورانی که ورودیه اش برای هر فرد رقمی غیر قابل باور باشد دستاورد
و نقطه اوج برجی است که  مسئولین به داشتنش مباهات می کنند .جایی نه چندان عجیب و غریب در ارتفاع چهارصد متری
که قرار است ساعاتی مجلس  از مابهتران باشد . (باز هم خط کشی ونا مردمی) از میان این فضاها که گذر می کردم
 در دل می گفتم که واقعا ما اینقدر بی بضاعت شده ایم که آثاری تا این اندازه مبتذل  برایمان جلوه گر شود
و فضاها اینقدر خالی از حس و خلاقیت و از همه مهمتر انسانیت و مادر صفتی باشد.

بعد یادم افتاد که در هیچ زمینه ای وحدت رویه نداریم و اصلاچیز عجیبی نیست.