توان بخشی و ترمیم بستر کف آن در سر تاسر مسیر ، (از عمارت سردرب عالی قاپو تا فلکه سپه)
در حال اجراست. اما این اقدامات شتابزده و موضعی برای نجات یک خیابان تا یک شهر کافی نیست.
در عصر قاجار و پهلوی این گونه مسیر ارتباطی( از شمال به جنوب ) مانند این خیابان ،شاه بیت آن
شهر وقصبه محسوب می شد و انواع انتظامات و پیوستگی های طراحی با کیفیات کالبدی شهر
و ساکنان آن متجانس بود. ولذا از منظر زیبایی و عملکرد نیز ،خیابانی خاطره انگیز وآرامشگر تلقی می شد.
و اینهمه مربوط به ذوق و ادراک متعالی درگذشتگان ما بوده است.
اگر عبور و مرور را تنها یکی از عوامل تاثیرگذار بر ساختار معابر فرض کنیم .
خیابان ها یکی از عناصر درک ما از شهر ها هستند ودر همه شهر های فرهنگی جهان تلاش برای
ماندگاری و نشانه سازی آن ها در جریان است و تعمیم هویت صحیح برای شهروندان آن نیز دغدغه ای
اصیل به حساب می آید. در میهن ما غفلت از توسعه سریع و فاقد کیفیت منجر به ساختن فضا های
شتابزده و طراحی نشده گشت ،عدم توجه به احجام ساختمان ها ،خط آسمان و فقدان طراحی
و نماسازی ساختمان های همجوار و قابل رویت در لبه خیابان ها منجر به بی نظمی و اغتشاش
گردید.
با این حال مدیریت شهری به عنوان یکی از پازل های اثرگزار در حیات بخشی خیابان مد نظر قرار
می گیرد و بدون هماهنگی با سایر حوزه های بر نامه ریزی شهری ،مهندسی ترافیک ،روانشناسی محیط
جامعه شناسی ،معماری و اکولوژی متزلزل خواهد بودو شرایط مساعد فرهنگی ،رونق اقتصادی
و اجتماعی را به ارمغان نخواهد آورد و سیمای ظاهری آن نامطلوب و ساز وکار ش دلهره آور خواهدبود.
مسیر هایی که زمانی به باغ و کوشک و عمارت شاهی و خلق گشودگی های با هیبت و شکوه
منجر می شد،در نهایت به تخریب انجامید و به ناسازه های کنونی تغییر هویت داد.
از حس و حال و عواطف حاکم برآن فضا نیز اثری دوام نیاورده بلکه با موج مشکلات با اهمیت دیگر
مجالی برای درنگ کردن در فرجام آن چند بنا هم میسر نمی شود.
حال باید منتظر ماند و دید که آیا اقبال با این خیابان یار خواهد بود و پای چرخ ماشین ها از
آن قطع خواهد شد و عابران خوشبخت در آن قدم خواهند زد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر