اشکال و فضاها چه برآمده از تکامل طبیعت ،چه ساخته دست انسان ،وقتی در ارتباط با هم قرار
می گیرند،ترکیب بندی هایی را به وجود می آورند.ظاهرا این ترکیب بندی ها در طبیعت به اختیار
نیست اما انسان با درک بنیادی فرم قادر است اجزایی که ساخته ،تحت کنترل خود درآورد.
وآن ها را هماهنگ با استاندارد های مطلوب خود سازمان دهد.
اگر اجزای ترکیب شده در ویژگی های شان با هم تضاد داشته باشند.انگیزانندگی شان بر حس
دیداری ما افزایش می یابد.چون یکنواخت نیستند وتقابل مفهوم را موکد می کند.
در انتخاب فرم ها ،به مفهوم به اندازه ی تاکید بر کنتراست توجه می کنیم.
اشکال مطمئن و راست خط ،به کار آمدی ما در هنگام کار کمک می کنند.
در مقابل اما ،اشکال مشکوک با خطوط منحنی را در هنگام آرامش ترجیح می دهیم.اجزا را می توان طوری چید که یک الگوی تکراری بسازند که می تواند به دفعات نامعلوم تکرار شود.
چنین ترکیبی ،جلوه ای غیر شخصی اما ارتباطی به خود می گیردکه می تواند چیزهایی به ان افزوده
شود و بسط یابد.ترکیبات کامل و خود بسنده که منحصر به فرد و تکامل یافته اند.توجه ما را به
یک نقطه ی کانونی ،که ارزش ها در آن به تعادل می رسند ،معطوف می کند.در این نقطه ،باید به فرم
بی نقصی برسیم که ترجیحا منظور اصلی ترکیب را نشان می دهد.
ترکیب بندی های خوب ،فصل مشترک واضح اجزا را نشان می دهند.
این ترکیبات ،به واسطه ی هارمونی دیزاین (طرح ) که به خودی خود انتزاعی است،
خوشایندند و با فرم های گویا و رسا جان می گیرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر